|
|||||||||||
|
|
Ukształtowanie powierzchni jest dość podobne jak znane nam z pasa Nizin w Polsce północnej. Znajdziemy tu obszary pojezierne, obszary równin moreny dennej, równiny sandrowe, wysoczyzny morenowe, niziny nadmorskie, krajobrazy deltowych ujść rzek (Niemen i Minija).
Pojezierza zajmują niemal cały pas Litwy od południowego wschodu ku północnemu wschodowi. Rzeźbę urozmaicają liczne doliny większych rzek płynących w mocno wciętych dolinach. Szczególnie malownicza jest dolina Niemna - my oglądaliśmy ją na odcinku od Kowna do Jurbarkas.
Wybrzeże morskie na południe od Kłajpedy to krajobrazy kształtowane przez dwa żywioły - wodę i wiatr. Mierzeję Kurońską - długą na niemal 100 km (na Litwie znajduje się jej północna połowa) i szeroką od 0.4 km - 4 km, ukształtowało morze - przenosząc z prądami morskimi piasek i zamykając dawną zatokę morską, tworząc Zalew Kuroński. Duża ilość luźnego piasku przenoszona była z łatwością przez wiatr - na mierzei powstały jedne z najwyższych wydm w Europie - sięgające do 54 metrów wysokości. Wydmy wraz ze zmianą klimatu na bardziej wilgotny zostały unieruchomione i porosły malowniczymi borami nadmorskimi. Krajobraz obecny, w którym współwystępuję wydmy ruchome i porośnięte lasami to wynik gospodarki człowieka, który w XV i XVI wieku wycinając część lasów uruchomił procesy eoliczne. Bardzo podobne krajobrazy możemy znaleźć w Polsce w Słowińskim Parku Narodowym. Krajobraz Mierzei Kurońskiej został również objęty ochroną - utworzony tu Park Narodowy Mierzei Kurońskiej (Kursiu Nerijos Nacionalinis Parkas) jest wpisany (razem z Parkiem Narodowym w rosyjskiej części mierzei) na Listę Światowych Dziedzictwa jako międzynarodowy, rosyjsko-litewski zespół kulturalny. Przez Południową część litewskiego parku Narodowego wiodą asfaltowe ścieżki rowerowe (od Nidy do Juodkrante) kluczące i wspinające się na porośnięte suchymi sosnowymi lasami wydmy przebiegające niekiedy przez bagienne lasy między wydmami i prowadzące przez malownicze miasteczka mierzei.
Pojezierze przy granicy z Polską mało różni się od Pojezierza Suwalskiego - teren jest mocno pagórkowaty (aż chciało by się powiedzieć "garbaty") z licznymi jeziorami. Różnicą najbardziej rzucającą się w oczy jest zmiana charakteru zabudowy, więcej tu parterowych drewnianych domków z eternitowymi dachami, zmienia się także wygląd przydrożnych krzyży. Są one w zasadzie jednej wielkości, bogato ornamentowane, z charakterystycznymi promieniami wychodzącymi od ciała Chrystusa.
Park Narodowy Aukstoitjos leżący w północno wschodniej Litwie bardzo przypomina pod względem ukształtowania terenu serce Pojezierza Kaszubskiego - rejon Wierzycy. Z tą tylko różnicą, że jest tu niezwykle pusto, mały ruch turystyczny a lasy zajmują aż 70% powierzchni Parku. Jeziora są ciekawie opisane - koło każdego znajduje się tabliczka z jego planem i "metryczką" na której wypisano powierzchnię, głębokość, długość linii brzegowej i inne informacje dotyczące danego akwenu.
